Terug naar de homepagina - articated kunst
Het tweede jaar van the dying project
Om de voetstappen van Judikje Simons na te gaan, zou ik in april een reis naar Sobibor maken. Omdat deze geen doorgang kon hebben, heb ik de reis virtueel gemaakt, doormiddel van het intekenen van bestaande foto’s.
Hieronder het fotoverslag van mijn viruele reis naar Sobibor.
Op donderdag 23 april zou ik om half 7 ‘savonds vertrekken met de bus. Na een overstap op Wroclaw, zou de reis mij 28 uur later brengen in Lublin; zo’n 1,5 uur van Sobibor vandaan. Lublin was mijn uitvalsbasis voor Sobibor, aangezien Sobibor zelf weinig voorzieningen heeft.
In Lublin zou ik een auto huren, om op zaterdag 25 april Sobibor te bezoeken: de plek waar Judikje Simons op 20 maart 1943 per trein aankwam. Zij werd daar, na aankomst, binnen een half uur omgebracht en verbrand. Haar asresten zijn, samen met die van 169.799 andere slachtoffers verzameld op de asberg, waar ik virtueel een steentje en een knuffeltje heb neergelegd.
Ik zou verblijven in een goedkoop hostel en ongetwijfeld andere reizigers ontmoeten. Wodka drink je natuurlijk liever niet alleen.
In Lublin is Majdanek bewaard gebleven: een voormalig concentratiekamp, dat indertijd buiten de grenzen van de stad lag. Het lag voor de hand om dit kamp te bezoeken. Veel barakken, wachttorens en hekken van prikkeldraad staan daar nog. Judikje heeft hier nooit gezeten; zij zat ik Westerbork voor ze werd afgevoerd.
De reis zou niet lang duren. Een weekendje: 1 dagje Sobibor, 1 dagje Majdanek en daarna weer naar huis. Maar natuurlijk kan ik een reis nooit afsluiten zonder een kaartje naar mijn opa’s en oma’s te sturen.
